انتشار کرونا بزرگترین بلای قرن در جهان است و مصیبت‌های جانی و مالی زیادی به بار آورد اما این ویروس منحوس درس‌های بزرگی هم به تماشاگران و فوق‌ستاره‌های فوتبال جهان هم داد.
به گزارش پیشرو اسپرت و به نقل از خبرنگار ورزشی خبرگزاری فارس، جهان با بزرگترین مصیبت قرن روبه رو شده ویروسی کوچک که حتی با چشم غیر مسلح دیده نمی شود، سایه شوم خود را بر تمام دنیا انداخته است.بیش از یک میلیون نفر در دنیا به این ویروس مبتلا شده اند و انسان های زیادی هم جان خود را از دست داده اند.
به این ترتیب کرونا باعث تعطیلی جهان و همچنین ورزش شده است. المپیک ۲۰۲۰ توکیو با خسارت چندین میلیارد دلاری به تعویق افتاد و علاقمندان به فوتبال در سراسر جهان هم حدود دو ماه است که از دیدن مسابقات رشته محبوب ورزشی خود محرومند. ستارگان دنیای فوتبال هم مثل تمامی فوتبالدوستان خانه نشین شده اند و با چالش هایی مانند روپایی زدن با دستمال کاغذی یا دراز و نشست در خانه روزگار می گذارنند.
ویروس کرونا هم جان و هم مال مردم دنیا را در خطر قرار داده است. باشگاه های بزرگ فوتبال از بارسلونا و یونتوس گرفته تا بایرن مونیخ در آلمان و منچستر یونایتد و لیورپول در انگلیس همگی با ضررهای میلیارد یورویی مواجه شده اند! آنها از فوق ستارگان و بازیکنان خود خواسته اند که دستمزدهایش را کاهش بدهند و کرونا باعث افت قیمت بزرگترین ستارگان فوتبال جهان شده است. از مسی و رونالدو گرفته تا سایر بازیکنان.
شاید اکنون همان ستارگان هم درس های بزرگی از کرونا گرفته باشند و بدانند که بدون حضور مردم در ورزشگاه ها و بدون برگزاری مسابقات نه یک موجود فرا زمینی و ستاره مولتی میلیاردر و محبوب که یک آدم معمولی هستند که دلشان مثل همه مردم دنیا برای روزگار قبل از کرونا تنگ می شود.
این ویروس منحوس با تمام مصیبت هایش درس های خوبی هم به تمام اهالی ورزش و بخصوص ستاره ها و تماشاگران فوتبال داده است. اینکه یادشان باشد فوتبال حتی فراتر از زندگی نیست، فوتبال فقط برشی دلپذیر و جذاب از زندگی آ دم هاست. ورزشی برای لذت بردن و باهم بودن.
ورزشی که اگر چه اشتغال زا و سود آور در جهان است اما اگر حال مردم دنیا خوب نباشد فوتبال هم مثل همه بخش های دیگر زندگی تعطیل می شود. به قول اینفانتینو رئیس فیفا هیچ مسابقه ، هیچ لیگ و هیچ بازی به اندازه جان یک انسان ارزشمند نیست.
حالا بزرگترین ستارگان فوتبال جهان مثل من و شما دلشان برای بازگشت به میدان سبز فوتبال لک زده است. برای اینکه در ورزشگاه های پر از تماشاگر به دنبال توپ بدوند و تماشاگران با شور و اشتیاق تشویق شان کنند و دوباره در صدر اخبار رسانه های فوتبال جهان قرار بگیرند. فوتبالیست های ایرانی هم همین وضع را دارند. هرچند اکثر بازیکنان ایرانی سعی کردند که در این روزهای تلخ و سیاه کرونایی به وظایف اجتماعی خود عمل کنند و در حد توان شان به مردم کمک کنند.
جهان حدود دو ماه بدون فوتبال را سپری کرد و هنوز هم تاریخ دقیق شروع مسابقات ملی و باشگاهی در ایران و سراسر جهان مشخص و اعلام نشده است اما هواداران فوتبال ایران هم این محرومیت تلخ و اجباری را مثل تمامی تماشاگران دنیا تحمل می کنند. فقط از این ویروس منحوس باید درس های بزرگی هم بگیریم.
تماشاگران ایرانی چه تبریزی، چه تهرانی، اصفهانی، چه اهوازی و آبادانی حالا شاید قدر روزهایی را که بدون استرس و دغدغه در کنار همشهری ها و هموطنان خود در ورزشگاه های مختلف کشورمان می نشستند بیشتر بدانند. روزها و لحظاتی خوش که با بردها و باخت های تیم محبوب شان شاد یا غمگین به خانه برمی گشتند و از این هفته تا هفته بعد مدام برای هواداران رقیب کری خوانی می کردند.
حالا این سکوت تلخ و سنگین ورزشگاه ها درس خوبی برای تمامی تماشاگران فوتبال بخصوص در ایران خواهد بود و اینکه فوتبال با همه جذابیت هایش ورزشی برای در کنار هم بودن و لذت بردن است نه سنگ پرانی و فحاشی و کتکاری و سرشکستن و تماشاگران حریف را خونین کردن.
این کرونا منحوس حالا به ما یاد داد که اگر دوباره فرصت حضور در ورزشگاه ها را پیدا کردیم به جای فحاشی به هموطن وهمشهری خود در ورزشگاه با لذت بازی را ببینیم و تیم های محبوب خود را تشویق کنیم نه اینکه به بازیکن حریف و یا داور فحاشی کنیم. زندگی خیلی کوتاه تر از چیزی است که فکرش را می کنیم پس ۹۰ دقیقه فوتبال دیدن را غنیمت بشماریم و هر وقت خواستیم رفتاری غیر اخلاقی در ورزشگاه ها انجام بدهیم یاد این روزهای خانه نشینی بیفتیم و فکر کنیم شاید این آخرین مسابقه ای است که فرصت دیدنش را داریم پس به جای سنگ پرانی و فحاشی از فوتبال و برد و باختش لذت ببریم.
تمام اقوام از لر و ترک، فارس و عرب و بلوچ و قشقایی، مازنی و… همگی هموطن هستیم و زیر پرچم جمهوری اسلامی ایران روزگار می گذرانیم و ضمن اینکه همگی انسان هستیم و باید همواره حس نوعدوستی داشته باشیم و فوتبال ارزش آن را ندارد که در ورزشگاه ها به جان هم بیفتیم و خونی از دماغ حتی یک تماشاگر ریخته شود.
پس یادمان بماند که بدون فوتبال چه روزهای کشدار و حوصله سربری را تجربه کردیم و در کنج خانه ها دلمان برای حضور در ورزشگاه ها تنگ شده بود. حالا در این روزهای بدون فوتبالی هم با دعا و نیایش از خداوند بخواهیم که دوباره نعمت های زیادی را که قبل از کرونا داشتیم و قدرش را ندانستیم به ما برگرداند.
